Odejście kogoś bliskiego, czy to śmierć, czy rozstanie z ukochanym pozostawia w nas wielką pustkę. Choćbym nie wiem jak się starała, nie myśleć, nie da się nie myśleć. W takim dniu nawet silny jest słabym. Nienawidzę, tych dni, ale one są i trzeba je przeżyć.
Czasem zdajemy sobie sprawę, że jest już za późno. Wszystko trwa tylko chwilę, jest tylko tu i teraz, drugiej takiej nie będzie, tak jak nie ma dwóch takich samych wschodów czy zachodów słońca. Nawet w tym samym miejscu, każdy jest inny, niepowtarzalny i trwa tylko parę chwil.
Podróżowanie może być najlepszą formą terapii. Nie da się wymazać pamięci ale można nauczyć się żyć na nowo. Zmiana otoczenia pozwala na nabranie dystansu do swoich problemów i życia.
Marzyliście kiedyś o tym, żeby rzucić wszystko i podróżować? To niby takie proste i trudne zarazem.
Zwykłe życie, (nie)zwykłej osoby. Upadki i wzloty, nawet po największej burzy może pojawić się tęcza.
