Chcę być jak drzewo, twarde i giętkie zarazem. Uginać się, ale nie dać się złamać. Uginać się w dobrym kierunku, razem z wiatrem, nigdy pod wiatr. Z pełnym spokojem przeczekać sztormy i ulewy. Cieszyć się każdym dniem słonecznym i pchać do przodu, póki sił starczy.
Jeśli byłbyś chory na śmiertelną chorobę to wolałbyś wiedzieć, czy żyć w nieświadomości? Zakładając, że nie masz objawów albo są niedokuczliwe. Kto chciałby usłyszeć własny wyrok śmierci i co wtedy robić? Żyć normalnie, dzień jak co dzień? Czy radykalnie zmienić swoje życie? Czy cieszyłbyś się każdym dniem bardziej, wiedząc że twoje dni są policzone?
Lądujemy w Melbourne, zimno i deszcz pada. Na otarcie łez, następnego dnia pojechaliśmy do schroniska dla kangurów. Tam dostaliśmy kalosze i worki z karmą.
Czasem zdajemy sobie sprawę, że jest już za późno. Wszystko trwa tylko chwilę, jest tylko tu i teraz, drugiej takiej nie będzie, tak jak nie ma dwóch takich samych wschodów czy zachodów słońca. Nawet w tym samym miejscu, każdy jest inny, niepowtarzalny i trwa tylko parę chwil.
Albania jest mekką dla amatorów spania na dziko. Przepisy w tym kraju zezwalają na obozowanie we wszystkich miejscach, nawet na plażach i w parkach narodowych.
Podróżowanie może być najlepszą formą terapii. Nie da się wymazać pamięci ale można nauczyć się żyć na nowo. Zmiana otoczenia pozwala na nabranie dystansu do swoich problemów i życia.
Marzyliście kiedyś o tym, żeby rzucić wszystko i podróżować? To niby takie proste i trudne zarazem.
Zwykłe życie, (nie)zwykłej osoby. Upadki i wzloty, nawet po największej burzy może pojawić się tęcza.
Spanie na dziko nie jest w Chorwacji dozwolony, jednak wiele osób próbuje szczęścia, my też. Jak to się skończyło??
Pcham do przodu 